10 Kasım Atatürk, Atatürk’ün ölümü ve Türklerin üzüntüleri ile ilgili şiirler. Atatürk’ün aramızdan ayrılışının hüznünü ve ona duyulan derin sevgiyi anlatan en güzel şiirler. 10 Kasım’a özel bu yazıda, Atatürk’ü anarken yüreğimizdeki özlemi hissettiren duygu dolu dizeleri keşfedin.
10 Kasım, Türk milleti için yalnızca bir matem günü değil, aynı zamanda Atatürk’e olan sevgi, minnet ve bağlılığımızı bir kez daha içtenlikle ifade etme günüdür. Her yıl, Cumhuriyetimizin kurucusunu, fikirleriyle ve eserleriyle sonsuza dek yaşayacak olan bu büyük lideri anarken, yüreğimizde bir hüzün ve gurur dalgası hissederiz. Atatürk, yalnızca geçmişin bir hatırası değil; düşünceleriyle yarınlarımıza yön veren bir rehberdir.
Bu yazıda, Atatürk’ün aramızdan ayrılışının derin üzüntüsünü anlatan ve onun aziz hatırasına duyduğumuz derin saygıyı dile getiren birbirinden anlamlı şiirleri bulacaksınız. Her bir mısrada, millet olarak içimizde taşıdığımız o derin özlemi, minnettarlığı ve onun gösterdiği yolda ilerleme kararlılığını hissedeceksiniz. Atatürk’e dair duygu dolu bu şiirlerle, onun izini yüreğimizde bir kez daha tazelemek ve hatırlamak için sizleri sayfamızda duygusal bir yolculuğa davet ediyoruz.
BÜYÜK ATA’YA
Bir güneş ki doğmuş, ufuklar aşmış,
Işık dolu göğü vatanla kucaklamış.
Sonsuz ufuklara giden o izlerin,
Bizim yollarımız, bize yol olmuş.
Emanetin ateş, özümde yanar,
Sensiz bir ülkeye sığamam Atam.
Kalbimizde yeşeren umutlar gibi,
Her an hatıraların rüzgarla gelir.
Gözlerimizde yaş, dillerde bir dua,
İzinden yürüyen bir millet bilir.
Emanetin ateş, özümde yanar,
Sensiz bu yurda sığamam Atam.
Güneşin sönse de, ay parlak kalır,
Bir yıldız kayarken semada parlar.
Her sabah adını andıkça vatan,
Sonsuz sevginle kalpler çoğalır.
Sen var oldukça biz güçlü dururuz,
Özlemle dolan her nefes sana Atam.
Ölmedin; ölümsüz sevdan gönlümüzde,
Yüce bayrağın dalgalandıkça daim.
Adınla yoğrulmuş bu topraklar bizim,
Her yanda yankın, her yanda izlerin.
Seninle nefes alır, seninle yaşarız,
Sonsuz özlemlerle yücel Atam, kal Atam.
ATAM’IN İZİNDE
Bir sonbahar sabahı, hüzünle dolu,
Sessizce ayrılmış, koca bir çınar.
O gülen gözler, ışık saçan bakışlar,
O sabah ufkumuzda bir hüzün var.
Ruhumda, kalbimde O’nun izi,
Her yerde O’nun sesi yankılanır.
Acıda, sevinçte, ilk baharda, kışta,
Türkiye’m O’nunla sarmalanır.
Yaşayan bir çerağ gibi içimizde,
Her an bizimle yürür yolumuzda.
Sonsuzluğa uzanır adı dilimizde,
Bir efsane değil, gerçek O burada.
Ölümsüz bir meşale gibi yandıkça,
Seni bilenler, senden hiç kopmaz, Atam.
ON KASIM SABAHI
Yıl otuz sekiz, kasımın on’u
Bir hüzün çökmüş, karanlık bir gün.
Gözler Dolmabahçe’ye dönük o an,
Yasla titriyor yurdumun her yönü.
Dokuzu beş geçe sustu nefesi,
Toprak anladı bu acı sesi.
Dağlar, denizler yas tuttu hepsi,
Hepimiz ağlıyoruz yıldızlar gibi.
Bu toprakları bize vatan eden,
Özgürlük umudunu bize veren,
Milyonların kalbinde ebediyen
Ulu Atam, Ankara’da dinlen.
MUSTAFA KEMAL’İ YİNE GÖRDÜM
Daha dün gördüm Mustafa Kemal’i…
Ufuklarda parlıyordu bir sabah,
Mavi gözlerinde özgürlük vardı,
Vatan vardı yine onunla bir ahenk.
Daha dün gördüm Mustafa Kemal’i…
Ellerini uzatmış toprağa, göğe,
Milletin yüreğini dinlercesine,
Kuvvet bulmuş, yeniden coşmuş yine.
Daha dün gördüm Mustafa Kemal’i…
Bir tebessüm gizli dudaklarında,
Zaferin türküsü yankılanıyor,
Her adımında vatan, onun izinde.
Daha dün gördüm Mustafa Kemal’i…
Bir ışık gibi süzülüyordu gökte,
Memleket sevgisi dolmuş yüreğine,
Yurdumun her köşesine sinmiş sesi.
